Kliknij w miniaturę okładki, aby przejść do dużego formatu

Poradnik Anioła wdzięczności

Kochane Dzieci każde z nas wie, że ma swojego Anioła Stróża, który czuwa nad nami w drodze do szkoły, ochrania przed niebezpieczeństwem, ale Anioł Stróż może przybrać różne postacie, jak choćby Anioła Wdzięczności. Więc teraz zastanówcie się nad Aniołem Wdzięczności. Czy Anioł jest czasem mamą a mama Aniołem? Kiedy i jak? Mama - wydaje nas na świat. Kościół - karmi nas Eucharystią i sprawia, że naszej duszy niczego nie brakuje. Mama - opiekuje się nami. Kościół - troszczy się o nas w modlitwie. Mama - uczy nas, doradza. Kościół - naucza nas prawd wiary przez kapłanów, katechetów. Mama - poprawia nas. Kościół - poucza nas, wskazując które nasze drogi są błędne. Mama - przebacza nam nasze przewinienia. Kościół - przebacza nam i rozgrzesza z naszych grzechów przez spowiedź. Mama kocha nas nieskończenie i z całego serca.
Drugie takie rozważanie to trudna wdzięczność czyli, jak dziękować. Powiedz ładnie dziękuję, to jedna z pierwszych nauk od rodziców, pomimo że słyszymy ją od najmłodszych lat, dziękowanie jest trudne, bo wymaga wyznania, że nie jesteśmy samowystarczalni, że potrzebujemy nie tylko pomocy innych, ale i ich samych. Co tydzień uczestniczymy w wielkim dziękczynieniu, czyli Mszy Świętej, dziękowanie Panu Bogu Jest właściwe czymś więcej niż dziękowaniem za jakieś poszczególne .dobra.
To wyraz radości, że jest Pan Bóg, że my jesteśmy i że jest wszystko co nas otacza. Kto doświadczy takiego wymiaru wdzięczności, temu będzie łatwiej dziękować także ludziom. Kiedy jesteśmy szczęśliwi odczuwamy wdzięczność dla rodziców, dziadków i przyjaciół. Dlatego podczas Mszy Świętej dziękujemy Bogu za wiele różnych rzeczy widzialnych i niewidzialnych, dziękujemy Bogu za Pana Jezusa, bo dzięki Jego zmartwychwstaniu wiemy, że życie, które mamy od Pana Boga nigdy się nie skończy. Dzięki Jego miłości możemy dziękować również za ludzi, których kochamy. Wielbimy Boga za ten piękny świat, który nam stworzył, radość którą napełnia nasze serca, za miłość i słowa, którymi nas poucza. Wielbimy Go za słońce, gwiazdy, blask księżyca, za ludzi, którzy mieszkają na ziemi i za życie, które otrzymali od Niego, bo On posłał na świat Swojego Syna Jezusa Chrystusa, który nas zbawił. Te trzy słowa: "dziękuję", "proszę" i "przepraszam" są najważniejsze spośród wszystkich słów na świecie, chyba lepszych nie znajdziecie. Te trzy słowa powinny być obecne w naszym codziennym słowniczku. Spróbujmy w wieczornym rachunku sumienia przypomnieć sobie ile razy dzisiaj ich użyliśmy, jeśli ani razu, to od jutra postarajmy się poprawić. A zobaczymy ile ciepłych uczuć, ile uśmiechu, ile wdzięczności te słowa wnoszą w nasze życie, świecą mocniej niż słońce, odzwierciedlając blask swojego znaczenia.

Wasz Przyjaciel Marek

do spisu treści
 

Uwierz w modlitwę, a będziesz stróżem swojego życia...

Na pewno nie zdajemy sobie z tego sprawy jak wielka moc tkwi w modlitwie, czyli w rozmowie z Bogiem. Na co dzień o tym nie pamiętamy, a współczesny chrześcijanin mało się modli, ponieważ nie wierzy w siłę modlitwy. Modlitwa powinna być rozumiana nie jako mechaniczna recytacja formułek, ale jako mistyczne uniesienie. Taki stan psychologiczny nie jest stanem intelektualnym jest czasem niezrozumiały dla filozofów uczonych i niedostępny dla nich. Ale ludzie prości wydają się odczuwać Boga tak łatwo, jak ciepło słońca albo dobroć przyjaciela. Modlitwa, powinna przede wszystkim być całkowicie bezinteresowna, człowiek powinien w pełni oddać się Bogu, ale jednocześnie prosić o łaskę, przedstawić swoje potrzeby i swoich bliskich w cierpieniu.
Niejednokrotnie słowa Chrystusa przekonują nas, iż nadmierna troska o doczesne potrzeby jest zbędna, są przestrogą przed bogaceniem się, które może stać się tamą na drodze do Ojca Niebieskiego.
Nasz Zbawiciel zachęca do zbiorowej modlitwy w świątyni, w domu, we własnej rodzinie, bo wtedy siła modlitwy wzrasta. Nic i nikt nie jest w stanie zastąpić modlitwy, która po pracowitym dniu jest dziękczynieniem za doznane łaski, uwielbieniem Stwórcy oraz złożeniem próśb o dalsze łaski. Modlitwa, nawet osobom żyjącym samotnie nie pozwala żyć w samotności, bo modlący się swoją myślą i miłością ogarnia innych, nawet tych zapomnianych. Samotny jest tylko ten, kto się modli i nie kocha bliźniego, ten kto kocha wszystkich nawet i swoich nieprzyjaciół jest wewnętrznie mocny i pogodny. Tak jak każdego dnia potrzebna jest rozmowa w rodzinie, aby nie wygasło ognisko rodzinnego uczucia, tak też jest potrzebna rozmowa w modlitwie z Ojcem Niebieskim, od którego wyszliśmy i do którego zdążamy. Niczym nie jesteśmy w stanie zagłuszyć tej naszej ziemskiej wędrówki do Stwórcy, nawet największym skarbem ziemskim niezwykłymi zaszczytami i tytułami. Modlitwa nieustannie, niczym busola ma naszemu życiu nadać właściwy kierunek, któremu na imię Bóg Ojciec.

Parafianka

do spisu treści
 

Otwórzmy serca

Podziękowanie

Statystyka duszpasterska

do spisu treści

Nowa sala

Radość wśród dzieci, satysfakcji i zadowolenie dorosłych zagościła po uroczystym otwarciu nowej sali w _naszym przedszkolu. Dzień Górniczego Święta 4.12.2006 r. będzie pamiętną datą w 7 -letnim okresie funkcjonowania placówki. Z inicjatywy Rady Rodziców - przy pełnym poparciu dyrekcji - w roku szkolnym 2005/6 pod przewodnictwem Agnieszki Lamża oraz Iwony Weczerek pomieszczenia przedszkola zostały przeniesione do macierzystej części budynku. Dzięki życzliwości i zaangażowaniu mieszkańców Czernicy i Łukowa, rodziców oraz bezinteresownej pomocy firm w pracach adaptacyjnych, remontowych, które trwały od lipca do grudnia dzieci mogą bawić się i uczyć sali z prawdziwego zdarzenia. Kontynuację wcześniejszych planów podjął Franciszek Kulik, który został koordynatorem projektów dyrektora przedszkola. Wszelkie prace wykończeniowe możliwe były dzięki ogromnemu zaangażowaniu nowej Rady Rodziców pod przewodnictwem G. Zdrzałek i Z. Nitner oraz B. Watoła, A. Figura, A. Łata.

Nowa sala jest przestronna, funkcjonalna, ciepła i jasna czym cieszy wszystkich. Jest ona również miejscem imprez, spotkań i codziennych zabaw wszystkich dzieci. Jako pierwszy gościł w niej Święty Mikołaj 5 i 6 grudnia 2006, który przyniósł dzieciom prezenty.

Z inicjatywy p. B. Watoły odbył się w nowej sali Bożonarodzeniowy Kiermasz Świąteczny. W spaniałe prace rodziców, sponsorowane przez kwiaciarnie i firmy dekoracyjne, można było podziwiać i zakupić przez cały dzień 10 grudnia.

Składam gorące podziękowania osobom zaangażowanych w sprawne przeprowadzenie kiermaszu, którymi są rodzice: Grzegorz Zdrzałek, Zbigniew Nitner, Barbara Watoła, Justyna Choroba, Aneta Łata, a także pracownicy: Janina Pielczyk, Anna Makarska, Elżbieta Tulec.
Czas karnawału jest okazją do zorganizowania dla naszych dzieci przedszkolnego balu, który odbędzie się 29 stycznia 2007r.

Wyrażam uznanie i podziękowanie wszystkim, którzy przyczynili się do remontu sali w Przedszkolu:
Firmom:
UNISTER - Jan i Jacek Pytlik z Łukowa Śl.
CYRANEX - Mirosław i Marcin Cyran z Łukowa
Foto Sycha Rydułtów  - Państwo Iwona i Arkadiusz Sycha
Warsztat samochodowv - Państwo Halina i Jan Sopa

Osobom:
Krystian Donga, Franciszek Kulik, Jerzy Magiera, Henryk Grzybek, Iwona Weczerek, Agnieszka Lamża,

Radzie Rodziców Przedszkola:
Grzegorz Zdrzałek, Zbigniew Nitner, Barbara Watoła, Aneta Łata, Alicja Figura, Anna Gaszka oraz pracownikom Przedszkola w Czernicy.

do spisu treści
 

Kolędowanie na probostwie

Ruch Domowego Kościoła założył ks. Franciszek Blachnicki. W naszej parafii Krąg Oazy Rodzin powstał w roku 1995 z inicjatywy ks. Roberta Krokera. Należy do niego pięć rodzin, które spotykają się co miesiąc. Założeniem tego ruchu jest umacnianie więzi małżeńskiej i rodzinnej oraz dążenie do bycia bliżej Boga w jedności ze współmałżonkiem i dziećmi. Okres Bożego Narodzenia to czas składania sobie życzeń i wspólnego kolędowania. Jest już tradycją, że rodziny Domowego Kościoła spotykają się w tym czasie na wspólnym opłatku. Tuż po świętach, korzystając z gościnności ks. Proboszcza Eugeniusza Twardocha oraz ks. Ryszarda Lapczyka spotkaliśmy się w miłej atmosferze przy kominku na probostwie kolędując Bożej Dziecinie.

Rodziny Domowego Kościoła
 

do spisu treści
 

Podziękowanie za choinki

Na czas Bożego Narodzenia nasza świątynia parafialna przybrała odświętny wystrój. Raz jeszcze pragnę podziękować za podarowane choinki, które tworzą w kościele ten wyjątkowy klimat świąteczny. Lista ofiarodawców:

1. Iwona i Czesław Pustołka z ul. Podleśnej
2. Bernadeta i Ryszard Jeszka z ul. Wolności
3. Maria i Antoni Marek z ul. Barcioka
4. Kornelia i Jerzy Jeszka z ul. Wąwozowej
5. Krystyna Mandrysz z ul. Rej a
6. Danuta i Krystian Witkowski z ul. Biskupa
7. Irena Kostka z ul. Jana
8. Róża i Rudolf Bezuch z ul. Wolności
9. Bronisława i Edward Sobala z ul. Buczyna

Dziękuję również mężczyznom, którzy te choinki wycinali z ogrodów, przywieźli i ustawili w kościele. Są to następujące osoby: Stanisław Motyka, Rudolf Bezuch, Bernard Potyka, Jerzy Zawisz, Jerzy Magiera, Piotr Bugdoł, Henryk Grzybek, Krystian Donga, Jan Keler, Herbert Tkocz, Łukasz Mikółka, Stanisław Janosz i Wacław Magnor.

Serdeczne podziękowanie kieruję też do młodzieży, szczególnie młodzieży klasy III gimnazjum, za ozdobienie choinek światłami, wieszanie girland i za pomoc przy budowaniu szopy betlejemskiej (również i tej w grocie Matki Bożej). Panu Wacławowi Magnorowi dziękuję za nową konstrukcję szopki. Paniom Karinie i Urszuli Żymełka dziękuję za piękne stroiki wokół ołtarza i tabernakulum, na ołtarzach bocznych oraz za czuwanie nad całością wystroju świątecznego.

Na ostatniej stronie Znaku Pokoju zamieszczamy m. in. zdjęcia zrobione podczas dekorowania kościoła.

ks. proboszcz

do spisu treści
 

Pytania o wiarę

Chcę zrozumieć. Mój Bóg powiedział "nie zabijaj". Jednocześnie w walce o to co mam teraz zginęło wielu ludzi - oddali życie, ale jednocześnie odbierali komuś życie - zabijali. Jak to się ma jedno do drugiego? Jestem wdzięczny tym ludziom, którzy wywalczyli wolność dla Polski i Polaków w pierwszej wojnie i drugiej, w powstaniach, w państwie podziemnym i w czasach nam bliższych i dalszych. Mam do nich ogromny szacunek, za to że byli gotowi poświęcić siebie, swoje życie rodzinne i WSZYSTKO co mieli aby walczyć o wolność. Mówi się o nich, że gotowi byli poświęcić, oddać swoje życie. Bardzo rzadko mówi się o tym, że odbierali życie innym ludziom. To jest moim problemem. Czy ja byłbym gotów odebrać komuś życie? zabić?
Znam tłumaczenia, że tamci to wrogowie, okrutni ludzie, którzy przyszli krzywdzić, palić, zabijać .... i dlatego musieliśmy się bronić. Ale jednocześnie wiem, że mój Bóg - Jezus z Nazaretu cierpiał, zginął. I wiem (wciąż słyszę), że powinienem Go naśladować. Nie wiem co bym zrobił w sytuacji wojny: czy bym się najpierw bronił, a później poszedł naprzód, czy też zniósłbym to jak mój Bóg - wciąż pomagając innym? Na takie pytania nie potrafię odważnie i poważnie odpowiedzieć ...

Na samym początku trzeba poczynić dwa podstawowe rozróżnienia. Otóż Chrystus nie poniósł męki i śmierci, dlatego że Jego etyka nie pozwalała mu się bronić wobec oskarżycieli. Jego misja od samego początku była jasna - odkupić człowieka. Zapowiedź tych wydarzeń znajdujemy na wielu miejscach Starego Testamentu (por. Iz 50,6; Ps 22,19), a i sam Chrystus niejednokrotnie zapowiada, że będzie wydany, umęczony, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie (por. Mt 17, 22. 20,18; Mk 9,31; Łk 18,32-33). Stąd też uzasadnianie przykazania "Nie zabijaj" tego typu argumentacją jest chybione. Druga sprawa równie istotna. Należy z całą mocą podkreślić, że życie ludzkie jest wartością, lecz nie jest wartością absolutną. Istnieją bowiem sytuacje, w których to życie może zostać poświęcone w imię wyższych wartości i ideałów. Z drugiej zaś strony życie drugiego człowieka, nie może w żaden sposób być chronione w imię utraty własnego życia. Każdy bowiem ma prawo, by cieszyć się darem życia. Stąd też czyniąc zagrożenie dla życia drugiej osoby, możemy się spodziewać, iż skorzysta ona z prawa jego ochrony, nawet kosztem zabicia napastnika. Spróbujmy pokrótce to wszystko usystematyzować na sposób akademickiego wykładu.


1. Problematyka wojny w Biblii i tradycji chrześcijańskiej
Stary Testament nie potępia wojny ani służby żołnierskiej. Izrael prowadząc działania wojenne ma świadomość, że staje do walki w sprawach Jahwe. Wielcy wodzowie, którzy prowadzili Naród Wybrany na wojnę (Jozue, Saul, Dawid) są wychwalani przez Boga. Wielu przywódców wojennych cieszy się opinią świętości.
W Ewangeliach choć Chrystus bezpośrednio nie wyraża się ani negatywnie ani pozytywnie o wojnie, pośrednio można wnioskować, że Jego pragnieniem jest pokój na ziemi. "Błogosławieni czyniący pokój " . (Mt 5,9) oraz "Jeśli kto cię uderzy w jeden policzek "
(Mt 5,38-41). Z powyższych tekstów można wnioskować, że Chrystus otwiera pewien proces do wprowadzenia pokoju. Paweł, choć w swoich listach bardzo często odwołuje się do porównań z użyciem terminów żołnierskich i wojskowych, jednak nie przychyla się do aprobaty wojny. W tradycji chrześcijańskiej nikt nie potępia służby wojskowej. Tradycja stawia nawet Sebastiana, który był żołnierzem w rzymskich legionach za wzór świętości. Ojcowie Kościoła nie negują służby wojskowej i obrony państwa. Klemens Aleksandryjski zachęca do posłuchu i wierności dowódcom wojskowym. Orygenes, choć jest niechętny wojnie stwierdza, że obrona własnego kraju jest czymś słusznym i koniecznym.

2. Teoria wojny sprawiedliwej
Naukę na temat wojny rozwinął św. Augustyn, który twierdził, że wojna sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła. Chrystus bowiem nie potępiał wojny jako takiej, jednak nie pozwalał, by jej nadużywano. Na synodzie w Eina w 1027 r. wprowadzono zasadę pokoju Bożego, która przewidywała dla chrześcijan określone dni rozejmu. W sumie zasada ta obejmowała 230 dni w ciągu roku.
Ostatecznie naukę o wojnie sprecyzował św. Tomasz z Akwinu, który uważał pokój za wielkie dobro społeczne. Jednakże dopuszczał wojnę jako dochodzenie sprawiedliwości. Wojna obronna jest dopuszczalna pod następującymi warunkami:
- szkoda wyrządzona przez przeciwnika jest długotrwała, poważna i niezaprzeczalna,
- nie ma innych skutecznych i realnych środków do jej usunięcia,
- istnieją uzasadnione możliwości powodzenia,
- użycie broni nie pociągnie za sobą jeszcze poważniejszego zła.

Do wypowiedzenia wojny uprawniona jest kompetentna władza. Wojna nie może być wypowiedziana z zawiści czy chęci podboju.

3. Rewizja doktryny o wojnie sprawiedliwej
Gdy technika wojenna poszła do przodu, okazało się, iż jakiekolwiek działania wojenne mogą przyczynić się do ogromnych zniszczeń (broń masowego rażenia). Dlatego właśnie już Sobór Watykański II z naciskiem podkreślał, by świat dążył do pokoju (por. KOK 77-90).
Jednakże Sobór nie zabrania wojny sprawiedliwej, gdyby tego wymagała konieczność. Kościół wypowiada się, że wszelka agresja zbrojna jest moralnie niedopuszczalna i godna potępienia.

4. Konieczność budowania pokoju i wychowania do pokoju
Zbrojenia pociągają za sobą ogromne finanse, które najbardziej uderzają w ubogich. Największa plaga ludzkości - "wyścig zbrojeń" - skupia na sobie uwagę całego świata, a przez to są zaniedbywane inne dziedziny życia. Kościół nieustannie podkreśla, by skierować wysiłki ku wychowaniu młodego pokolenia do służby dla pokoju.

Każdy człowiek ma prawo do obrony, nawet z użyciem siły, która spowoduje śmierć napastnika. W takiej sytuacji należy przyjąć fakt, że napastnik w pewnym sensie, sam się staje sprawcą własnej śmierci, podejmując ryzyko napaści. Stąd nie można potępić tych, którzy bronią swego prawa do życia, narażając życie napastników.

Jerzy Szyran OFMConv

do spisu treści
 

Uśmiechnij się

Ja kocham swoją pracę
 

do spisu treści
 

Śp.   Waldemar Cyran

urodził się 22 października 1935 r. w Czernicy jako syn Emilii i Ryszarda. Mieszkał w Czernicy, przy ul. Wolności 59. Zmarł 3 stycznia, a pogrzeb odbył się w poniedziałek 8 stycznia 2007 r.

Wyrazy współczucia składamy: żonie Adelajdzie, córce Bożenie z mężem Kazimierzem, córce Weronice z mężem Jerzym, wnukom: Markowi, Łukaszowi, Rafałowi i Dawidowi.

Rodzina Zmarłego składa serdeczne podziękowanie: ks. proboszczowi Eugeniuszowi Twardochowi, ks. Ryszardowi Lapczykowi, ks. Cyranowi, ks. Janydze, doktorowi Romanowi Kubkowi, delegacjom, krewnym, sąsiadom i wszystkim, którzy brali udział w pogrzebie.