Kliknij w miniaturę okładki, aby przejść do dużego formatu

Trzecie przykazanie kościelne

1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do Sakramentu Pokuty.
3. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą.
4. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty
    powstrzymywać się od udziału w zabawach.
5. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

W marcu 1971 roku całe społeczeństwo, a zwłaszcza mieszkańcy Śląska, wstrzymało oddech, oczekując szczęśliwego zakończenia akcji ratowniczej w kopalni Mikulczyce-Rokitnica. Po ośmiu dniach od nieszczęśliwego wypadku wydobyto żywego górnika – Józefa Piątka. Wszyscy zadawali sobie wtedy pytanie: jak długo może przeżyć człowiek bez przyjmowania pokarmów i wody?
W kontekście III przykazania kościelnego: „Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię świętą” chcemy postawić pytanie: jak długo bez Pokarmu Eucharystycznego przeżyje wiara w człowieku? Dusza nieśmiertelna przeżyje, bo jest nieśmiertelna, ale…
Katechizm Kościoła mówi: „Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały”. A zatem „Eucharystia jest streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary”.

Zamiennie używamy wielu nazw na określenie tej „największej tajemnicy wiary”:
   - Wieczerza Pańska – pamiątka ostatniej wieczerzy przed ukrzyżowaniem,
   - Łamanie Chleba – Jezus, jako gospodarz stołu dzieli Chleb na znak wspólnoty,
   - Zgromadzenie eucharystyczne, ponieważ Eucharystia celebrowana jest w zgromadzeniu wiernych, które jest
     widzialnym znakiem Kościoła,
   - Pamiątka Męki i Zmartwychwstania Pana,
   - Najświętsza Ofiara, ponieważ uobecnia jedyną ofiarę Chrystusa Zbawiciela,
   - Msza święta, ponieważ liturgia kończy się posłaniem wiernych (missio), aby pełnili wolę Bożą w codziennym życiu,
   - Komunia, ponieważ przez ten sakrament jednoczymy się z Chrystusem i braćmi w wierze.

Przygotowaniem, jakby wprowadzeniem, do świętej Eucharystii były dwa znaki biblijne: starotestamentalna manna, którą zbierali i spożywali Izraelici podczas exodusu na pustyni oraz pomnożony chleb, którym Jezus nakarmił kilkutysięczną rzeszę słuchaczy. Pokarm ten za każdym razem nazwano „chlebem z nieba”. Jezus poucza jednak, że czas Eucharystii dopiero nadejdzie: „Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli” (J 6,49). „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6,51). „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,56).
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54).

Słowami samego Jezusa doszliśmy do odpowiedzi na postawione wcześniej pytanie: jak długo bez Pokarmu Eucharystycznego przeżyje wiara w człowieku? Bez Eucharystii nie ma zbawienia, nie ma życia wiecznego. „Jak pokarm cielesny służy do przywracania utraconych sił, tak Eucharystia umacnia miłość, która słabnie w życiu codziennym” (Katechizm). „W tym sakramencie zawiera się pełnia łaski, a dusza odzyskuje w nim utracone dobro, on przywraca jej piękno zniekształcone przez grzech” (Tomasz a Kempis, „O naśladowaniu Chrystusa”). Eucharystia rodzi wiarę, ale i wiary potrzebuje. „Rzeczywista obecność Ciała i Krwi Chrystusa w Eucharystii nie da się rozpoznać zmysłami ani rozumem, a tylko wiarą” (św. Tomasz z Akwinu).

Słyszy się czasem zarzut, że Msza św. jest nudna, ponieważ co tydzień odprawiana jest tak samo. Jest w tym nieco racji, ale z drugiej strony ujednolicona forma mszy św. chroni przed dziwactwami (nabożeństwa prowadzone przez niektórych samozwańczych pastorów, szczególnie w USA, przypominają raczej show niż nabożeństwo), pozwala też bez uszczerbku uczestniczyć w liturgii np. za granicą, nawet jeśli nie znamy języka. W każdym kościele czujemy się „swojsko”, ponieważ Msza św. wszędzie jest taka sama. Choć w ciągu wieków wprowadzano wiele zmian w tzw. kanon Mszy świętej, jej forma sięga wczesnych wieków chrześcijaństwa. Święty Justyn, męczennik około 155 r., wyjaśniając pogańskiemu cesarzowi Antoninusowi Piusowi, przekazuje świadectwo o tym, jaką strukturę posiadała wówczas celebracja Eucharystii. Ta struktura zachowała się do naszych czasów:
„W dniu zwanym dniem Słońca odbywa się w oznaczonym miejscu zebranie wszystkich nas, zarówno z miast jak i ze wsi. Czyta się wtedy pisma apostolskie lub prorockie, jak długo na to czas pozwala. Gdy lektor skończy, przewodniczący zabiera głos, upominając i zachęcając do naśladowania tych wzniosłych nauk. Następnie wszyscy powstajemy z miejsc i modlimy się za nas samych (...) oraz za wszystkich, w jakimkolwiek znajdują się miejscu, by otrzymali łaskę pełnienia w życiu dobrych uczynków i przestrzegania przykazań, a w końcu dostąpili zbawienia wiecznego.
Po zakończeniu modlitw przekazujemy sobie nawzajem pocałunek pokoju. Z kolei bracia przynoszą przewodniczącemu chleb i kielich napełniony wodą zmieszaną z winem. Przewodniczący bierze je, wielbi Ojca wszechrzeczy przez imię Syna i Ducha Świętego oraz składa długie dziękczynienie (po grecku: eucharistian) za dary, jakich nam Bóg raczył udzielić. Modlitwy oraz dziękczynienie przewodniczącego kończy cały lud odpowiadając: Amen.
Gdy przewodniczący zakończył dziękczynienie i cały lud odpowiedział, wtedy tak zwani u nas diakoni rozdzielają obecnym Eucharystię, czyli Chleb, oraz Wino z wodą, nad którymi odprawiano modlitwy dziękczynne, a nieobecnym zanoszą ją do domów” (Katechizm).

Dziś Liturgia przebiega według tej samej struktury, zachowanej przez wieki do naszych czasów:
- zgromadzenie się uczestników, liturgia słowa z czytaniami, homilią i modlitwą powszechną;
- liturgia eucharystyczna, z przygotowaniem chleba i wina, konsekracją w czasie dziękczynienia i komunią.
Do godnego przyjęcia Komunii św. trzeba się przygotować. Święty Paweł poucza: „Kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało Pańskie, wyrok sobie spożywa i pije” (1 Kor 11,27-29). Jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu pojednania (Katechizm). Kościół zobowiązuje wiernych do uczestniczenia w niedziele i święta w Boskiej liturgii i do przyjmowania Eucharystii przynajmniej raz w roku, jeśli to możliwe w okresie wielkanocnym, po przygotowaniu się przez sakrament pojednania. Gorąco zaleca jednak wiernym przyjmowanie Najświętszej Eucharystii w niedziele i dni świąteczne lub jeszcze częściej, nawet codziennie.

„Herod ubrał Jezusa na biało, żeby uchodził za szaleńca. W Eucharystii Jezus sam ubiera się na biało, byś mógł zrozumieć, że jest szalony z miłości do ciebie" (Jakob Henrchs).

ks. Eugeniusz

o spisu treści

To czyńcie na moją pamiątkę...

Chrystus Pan ustanowił Mszę św. na pamiątkę - na „znak Wiecznego Przymierza”. Tajemnica okrywa oddziaływanie Mszy św. w duszach ludzkich. Poznać ją można tylko z własnego doświadczenia. Poznanie Mszy św. rozpoczyna się już w dzieciństwie. Malcy najpierw patrzą na obrzędy i biorąc w nich udział naśladują dorosłych. Z biegiem czasu zaczynają uczestniczyć w nich świadomie. Czym jednak jest Msza św.? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w tekstach liturgicznych, są tam głębokie słowa, które omawiają jej istotę. Kapłan nazywa Ją po przemienieniu „wielką tajemnicą wiary”, ale równocześnie wtajemnicza w nią wszystkich obecnych. Sam Zbawiciel poprzestał na określeniu „To”. „To” czynić nakazał na swoją pamiątkę. Zgromadzonym w Wieczerniku pokazał „To”, nie podając definicji, ale objaśniając w modlitwie Arcykapłańskiej, którą św. Jan przytacza w całości (J 17, 1-26). W liturgii Msza św. nazywana jest Najświętszą Ofiarą. Na wstępie kapłan zachęca: „Przeprośmy Boga za nasze grzechy, abyśmy mogli godnie odprawić Najświętszą Ofiarę”. To samo słowo pada na końcu: „Idźcie Ofiara spełniona”. Msza św. jest zatem pamiątką i proroctwem, spotkaniem z Bogiem, tajemnicą śmierci, a także zadatkiem przyszłego zmartwychwstania, ale przede wszystkim Ofiarą. Ofiara bowiem zamyka pewien cykl rozpoczęty aktem Stworzenia, Bóg wpierw dał wszystko, co człowiek może Mu oddać w ofierze. Pierwszym Ofiarnikiem jest Chrystus, bowiem sam siebie złożył w ofierze: „To jest ciało moje , które za was będzie wydane”, „ To jest bowiem kielich Krwi mojej, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”. Wymownym znakiem ofiary jest śmierć Odkupiciela na krzyżu: „Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha” (Prefacja wielkanocna). Msza św. jest także ofiarą Kościoła, a zatem każdego z nas. Niedzielna prefacja przypomina, że „ jesteśmy plemieniem wybranym, (...) narodem świętym...”. Dzięki tajemniczemu działaniu Ducha Św. „wszyscy zostali włączeni w jedno ciało i stali się w Chrystusie żywą ofiarą ku Bożej chwale”. Z przyjęciem ofiary przez Boga idzie w parze wysiłek ofiarników, którzy wespół z Chrystusem składają w ofierze samych siebie. Na drodze ofiary chrześcijanin zyskuje „obfite błogosławieństwo i łaskę”, a cały świat „pokój i zbawienie”. W dalszej perspektywie, jako owoc ofiary, ukazuje się nam życie wieczne. Prosimy więc Boga: „Niech Chrystus uczyni nas wiecznym darem dla Ciebie, abyśmy otrzymali dziedzictwo z wybranymi Twoimi”.

Każde uważne wsłuchanie się w teksty mszalne uświadamia coraz to nowe bogactwo ich znaczeń. Ofiara w naszej wierze stanowi fundament. Bóg ją wybrał i wskazał jako drogę, która Doń prowadzi. Trzeba nią pójść.
Kulminacją ofiary Mszy św. jest Komunia św. Słowo komunia zapowiada jedność, zjednoczenie. Bezpośrednie przygotowanie komunii zaczyna się słowami: „Ojcze nasz (...)”. Kto zwykł się tymi słowami zwracać do Boga, ma otwartą drogę do świadomego udziału w ofierze Mszy św.: „Błogosławieni, którzy zostali wezwani na ucztę Baranka”. Komunię ustanowił Chrystus Pan podczas Ostatniej Wieczerzy: „On to, gdy dobrowolnie wydał się na mękę, wziął chleb i dzięki Tobie składając łamał i rozdawał swoim uczniom, mówiąc: < Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest ciało moje, które za was będzie wydane>”. Komunia sakramentalna polega na tym, abyśmy ustami „na świętej uczcie przyjmowali Chleb żywy” (Prefacja wielkopostna). Trzecie przykazanie kościelne wymaga, aby wierzący przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym przyjmowali Komunię Świętą. Prosimy wszakże w codziennym pacierzu, aby ten Chleb stał się powszednim, a liturgia mszalna zawiera prośbę: „abyśmy przyjmując z tego ołtarza Najświętsze Ciało i Krew Twojego Syna, otrzymali obfite błogosławieństwo i Łaskę”. Tutaj rozpoczyna się dziedzina tzw. komunii duchowej. Myśl o leczeniu duszy zawarta jest w słowach, które wypowiadamy wszyscy przed Komunią: „Panie nie jestem godzien/godna, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Symptomem choroby duszy jest rozdźwięk pomiędzy Stwórcą a jego dziećmi w wyniku grzechu. Komunia św. pozwala na pojednanie i zespolenie z Bogiem: „Spraw, abyśmy posileni Ciałem i Krwią Syna Twego i napełnieni Duchem Świętym stali się jednym ciałem i duszą w Chrystusie”. Albo jeszcze wyraźniej: „Spraw, aby wszyscy, którzy będą spożywali ten Chleb i pili z jednego kielicha, zostali przez Ducha Świętego złączeni w jedno ciało (...)”. W związku z tym przekazujemy sobie „znak pokoju” i przebaczamy naszym winowajcom. Przygotowanie zmierza do tego, aby komunia nasza była przyjęta nie tylko ustami, ale tez duchowo. Bowiem ma Ona być „znakiem wiecznego przymierza” i przynieść wiele owoców, komunię z Bogiem, bliźnimi oraz uzdrowienie chorej duszy.

Modlitwy mszalne mówią jeszcze o wiele więcej. Trzeba wracać do nich z wielką uwagą i zaufaniem, bo wtajemniczają w istotę nasze wiary.

Redakcja

do spisu treści

Uroczystość Wszystkich Świętych

Geneza i rozwój Uroczystości.

W początkach chrześcijaństwa nie oddawano czci publicznej nikomu ze stworzeń: ani ludziom, ani nawet aniołom. Dlaczego? W obawie bałwochwalstwa. Dlatego kult i cześć najwyższą odnoszono tylko do Boga w Trójcy Świętej Jedynego: do Boga Ojca, Jego Syna i do Ducha Świętego.
Ciekawe, że jednak w księgach Nowego Testamentu można dostrzec ślady czci świętych Pańskich. Pan Jezus wypowiedział pochwałę pod adresem świętego Jana Chrzciciela /czytaj: Mt 11,7-11/. Święta Elżbieta wypowiada pochwałę dla odwiedzającej ją Maryi /czytaj: Łk 1,39-54/, okrzyk pewnej kobiety dla Jezusa /czytaj: Łk 11,27/. Wreszcie prorocze słowa, jakie Maryja wypowiedziała w Magnificat /czytaj: Łk 1,48-49/. Prorocze słowa tam zawarte są dziś aktualne w całym chrześcijańskim świecie: „Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia” /Łk 1,48/.
Pan Jezus ukrzyżowany obiecał chwałę raju skruszonemu łotrowi: „ Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju” /czytaj: Łk 23,43/.

Pierwszą osobą, która doznała kultu była Najświętsza Maryja Panna, jako Matka Wcielonego Słowa. Jej wizerunki spotykamy już w katakumbach z III wieku - siedząca na tronie i otoczoną aureolą, co wyraźnie świadczy o kulcie.
W początkach V wieku ku Jej czci stawiano kościoły, urządzano pielgrzymki do obrazów łaskami słynących. Kościół ustanowił święto ku Jej czci i tworzył liturgię maryjną z modlitwami i pieśniami.
W tym samym czasie daje się zauważyć w Kościele kult aniołów. Święty Michał Archanioł miał swoje sanktuarium już w początkach chrześcijaństwa, do których licznie podążali wierni.
Krwawe prześladowania Kościoła, którym początek dali Żydzi palestyńscy /czytaj: Dzieje Apostolskie rozdział 4/, a kontynuowane w cesarstwie za Nerona (I wiek), rozbudziły kult męczenników . Rocznice ich męczeńskiej śmierci obchodzono corocznie, a ich groby nawiedzali wierni. Dzień ich zgonu uważano za dzień ich narodzin dla nieba czyli: „Dies Natalis”.
Od IV wieku datuje się także kult wyznawców: Ojców apostolskich, Ojców Kościoła, świętych biskupów, pustelników a także kobiet. Ponieważ świętych już było bardzo wielu, papież Jan XI w roku 935 ustanowił osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, wyznaczając je na dzień 1 listopada.
Tak więc uroczystość Wszystkich Świętych ma już ponad tysiącletnią tradycję historyczno-religijną i dlatego nazwy Wszystkich Świętych nie można zastąpić określeniem: „Święto Zmarłych”.
Dlaczego obchodzimy uroczystość Wszystkich Świętych? Każdy chrześcijanin powołany jest przez Boga do świętości życia, zwłaszcza na chrzcie: „ Podtrzymywanie tego światła powierza się wam rodzice i chrzestni, aby wasze dziecko oświecone przez Chrystusa, postępowało zawsze jak dziecko światłości, a trwając w wierze mogło wyjść na spotkanie przychodzącego Pana, razem ze wszystkimi Świętymi w niebie” /z liturgii Chrztu/.

„A oto zbliżył się do Niego pewien człowiek zapytał: Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” /Mt 19,16/.
Jak mam dziś żyć, aby się zbawić? Pytają dziś często młodzi, zadając takie czy inne pytania papieżowi, podobnie jak ten młody, bogaty mężczyzna z Ewangelii pytał Pana Jezusa.
W odpowiedzi, Pan Jezus zapytał go czy żyje zgodnie z Przykazaniami i wyraźnie mu nakazał: „A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania”. „Odrzekł Mu młodzieniec: „Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?”. Wobec tego jeśli chcesz być doskonalszy „idź i sprzedaj wszystko, co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną” /Mt,19,21/.
Komentarzem do tych słów Ewangelii mogą być słowa modlitwy eucharystycznej piątej: „Otwórz nasze oczy na potrzeby i cierpienia braci, oświeć nas światłem swego słowa, abyśmy pocieszali utrudzonych i uciśnionych, spraw abyśmy z miłością podejmowali posługę wobec ubogich i cierpiących”.
„Daj także nam, na końcu ziemskiego pielgrzymowania, dojść do wiecznego życia, gdzie nas oczekujesz”.
Oto zasadniczy program świętości życia:
- oparty na Chrzcie, czyli na życiu w Łasce Uświęcającej, bez grzechów śmiertelnych,
- oparty na Dekalogu, przykazaniach Boskich i kościelnych,
- oparty na miłości zawartej w Ewangelii św.Mateusza /Mt 5,1-12/
- konieczny jest priorytet tych wartości ewangelijnych i absolutne ich pierwszeństwo w naszym chrześcijańskim życiu, bez różnych wykrętnych tłumaczeń.

Życie w świętości, wymaga od nas wiele trudu i poświęcenia, czasem cierpienia i krzyża. „Jednak bracia nasi, czyli wszyscy święci, którzy już przeszli czas próby i cieszą się chwałą wieczną, są nam zachętą, byśmy mogli pokonać wielkie przeciwności i znaleźć się w ich gronie”. /Z książki: „Święci na każdy dzień”/.

Ks. Ryszard

do spisu treści

Klerycy dziękują

„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada,
lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma,
lecz przez to, czym dzieli się z innym”
Jan Paweł II
 

Czcigodny Księże Proboszczu i drodzy Parafianie!

W imieniu całej wspólnoty Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach pragniemy szczerze podziękować za hojny dar plonów ziemi, które otrzymaliśmy od Waszej wspólnoty parafialnej. Przy wsparciu swojego Duszpasterza dzielicie się tym, co sami w trudzie wypracowaliście i w ten sposób wyrażacie swoja chrześcijańską miłość względem potrzebujących. Dzięki Waszej postawie słowa pieśni „Boże z Twoich rąk żyjemy” nabierają dla nas szczególnego znaczenia i zachęcają nas do wdzięczności Bogu i drugiemu człowiekowi.
Dziękujemy także za modlitwę w intencji kleryków i przełożonych naszego Seminarium, składamy Wam za nią serdeczne Bóg zapłać! My również powierzamy Was Bogu, który jest Miłością w modlitwie i otaczamy Was swoją życzliwą pamięcią. W każdy piątek sprawujemy Mszę świętą w Waszej intencji.

Niech Bóg Wam błogosławi, aby w Waszej parafii „żniwo” było zawsze wielkie.
Szczęść Boże!

Ks. dr Marek Panek - Rektor
Ks. Marek Konsek - Ekonom
Ak. Adrian Przewoźniak – Dziekan Alumnów
Ak. Adam Słota – Wicedziekan Alumnów


do spisu treści

Pasowanie na przedszkolaków

11 października w naszym Przedszkolu odbyła się niezwykle ważna i doniosła uroczystość Pasowania Nowych Przedszkolaków. Do Pasowania przystąpiło 31 dzieci, które po raz pierwszy trafiły do naszej placówki. Na uroczystości byli obecni rodzice pasowanych, wychowawcy oraz koledzy. Zaproszenie przyjął także Pan Jerzy Sierek, Kierownik Gminnego Zespołu Obsługi Szkół i Przedszkoli w Gaszowicach oraz Pan Damian Machnik, przewodniczący Rady Rodziców Przedszkola w Czernicy.

W części artystycznej starsze grupy zaprezentowały swe wokalno-instrumentalne umiejętności, okraszone recytacją wierszy. Ze względu na zbliżający się Dzień Edukacji Narodowej Dyrektor Przedszkola wyróżniła oraz złożyła gratulacje nauczycielom, którzy uzyskali wyższy stopień awansu zawodowego, a także ukończyli studia magisterskie oraz podyplomowe. Później nastąpiło uroczyste złożenie przysięgi oraz pasowanie przedszkolaków. W tym roku pasowania dokonał przedstawiciel organu prowadzącego. Uroczystość zakończyło wręczenie okolicznościowych dyplomów oraz wykonanie pamiątkowych zdjęć. Był to dzień pełen wrażeń i emocji.

Pragniemy poinformować, że 14 października Urząd Marszałkowski w Katowicach przysłał podpisany dokument projektu ,,Przedszkole Równych Szans’’. Jego realizacja rozpocznie się 1 stycznia 2014 roku i będzie trwała do 30 czerwca 2015 roku. Projekt ten jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. O szczegółach projektu napiszemy wkrótce.

Izabela Szydłowska
 

do spisu treści

Wyjazd do Rumunii

W dniach od 13 do17 września bieżącego roku delegacja powiatu rybnickiego i gmin wchodzących w jego skład udała się z wizytą do rumuńskiej miejscowości Kaczika. Starostwo Powiatowe w Rybniku od dłuższego czasu współpracuje z rumuńską Gminą i wspiera na tamtym terenie polonię. Naszą Gminę reprezentowali radni Gabriela Oślizło, Szymon Korbel, Barbara Watoła oraz kierownik OKiS w Gaszowicach Jerzy Białek.

Z mieszanymi uczuciami i wyobrażeniami, można także powiedzieć ze stereotypowym myśleniem na temat Rumunii, ruszyłam w drogę. Na miejscu przywitano nas z iście polską gościnnością, otwartością i serdecznością. Największe wrażenie zrobili na nas po prostu ludzie, którzy pokazali jak bardzo związani są z polskimi tradycjami. W drodze powrotnej wielu z nas zastanawiało się w ilu polskich domach pielęgnuje się nasze polskie tradycje w taki sposób, jak tam w Kaczika, kto jeszcze przywiązuje do nich w ogóle wagę? Pomimo biedy widocznej gołym okiem, ludzie się jednoczą i pomagają, mogą liczyć na siebie. Czy u nas też tak jest? Czy możemy liczyć na pomoc bez oczekiwania czegoś w zamian. Kiedyś tak było, a teraz? Ludzie się zmieniają, ale „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”. Pamiętajmy o tym.
Pewna sympatyczna mieszkanka Kacziki Margareta zarecytowała nam wiersz poprosiłam, by mi go napisała, bym mogła podzielić się jego treścią z naszymi mieszkańcami.

Barbara Watoła

...............................................................................................................................

NIE ZAPOMINAJ I NIE BÓJ SIĘ KOCHANY RODAKU

Poprzednicy nasi prapradziadkowie,
Którzy dwieście lat temu z Polski przybyli
I piękną miejscowość Kaczike założyli. Ich praca była ciężka bez dachu, poduszki i domu.
Pod ziemią z patronką swą Barbarą pracowali
I sól kopalni nam wybudowali. Nie zapomnij kochany rodaku
Poprzedników naszych pradziadków,
Którzy sanktuarium Matki Boskiej Cudownej zbudowali, którzy pod jej opieką pracowali,
Utrzymując swe dusze , serca, język i polskie obyczaje.

NIE ZAPOMINAJ KOCHANY RODAKU
Poprzedników naszych rodziców
Którzy blisko pół wieku w ciemnościach żyli
Nie dano im prawa do religii ,języka i tradycji.
Ale z mocną nadzieją w Bogu wszystko to przeminęło.

.NIE ZAPOMINAJ KOCHANY RODAKU
Wszystkich naszych przodków,
Którzy walczyli dla naszej przyszłości
O prawo do religii , języka i tradycji.
Co z pomocą Boską zdobyliśmy.

NIE BÓJ SIĘ KOCHANY RODAKU
Pracuj z naszymi współobywatelami
Bez względu na religię, narodowość, język,
Ale ze szczerą otwartością , rozumem i zgodą,
Bo tylko tak Pan Bóg i Czarna Madonna Kaczicka
Pomoże naszym rodakom „DOM POLSKI” odbudować
I zachować go w każdej polskiej rodzinie.
Niech Pan Bóg i Matka Boska Kaczicka Nam POMOŻE!!!

Napisał :Alojzy Grudnicki 9.04.1997r.
 

do spisu treści

Wycieczka rowerowa

20.09.2013r. o godz. 13.00 grupka rowerzystów wyruszyła na wycieczkę po naszym regionie. Pod opieką pani Katarzyny Mandrysz i wychowawczyni Zenobii Mrozek pokonaliśmy dystans ok. 18 km. Nie wszyscy wiedzieli, że jadąc ul. Sobieskiego poruszamy się drogą, którą kroczył jeden z naszych królów, idąc do Wiednia ażeby pokonać wojska tureckie. Następnie pojechaliśmy przez Łuków do Dzimierzy i dalej do Żytnej. Ścieżka rowerowa wiodła różnymi drogami. Momentami było nawet ekstremalnie, ponieważ po deszczu na drogach zostało wiele kałuż. Wszyscy uczestnicy poradzili sobie z trudnościami świetnie i z uśmiechami na twarzy dojechaliśmy do miejsca w Żytnej, gdzie dyżuruje leśniczy. Niestety nie było go w domu, ale pogawędziliśmy z panem gospodarzem i jego wnuczką Anią. Ania opowiedziała nam o zwierzętach zamieszkujących pobliski las. Są to lisy, dziki, zające, sarny, kuny, które często zachodzą do zagrody jej dziadka. Sympatyczny Mops, czyli piesek gospodarza oprowadzał nas po pięknie wypielęgnowanym ogródku. Ciekawostką było drzewo myszołowa, które pozbawione konarów i liści stoi w jednym z rzędów drzew w lesie. Dzieci poznały także Kacpra - kotkę, która wychowuje trzy małe, urocze kocięta. Dzieci mogły przytulić kociątka, które pan gospodarz pozwolił wziąć im na ręce. Następnie drogą wiodącą przez las dojechaliśmy do granicy z Łańcami, a dalej do Pstrążnej, gdzie zajrzeliśmy do hodowli pstrągów. Po krótkim odpoczynku wyruszyliśmy w drogę powrotną do naszej Czernicy. Nasza wycieczka skończyła się o 15.30, ale chociaż nie trwała długo dostarczyła wszystkim uczestnikom wielu miłych wrażeń. W kontakcie z przyrodą poznaliśmy zakątki naszej okolicy, dotlenieni, bardzo radośni i zadowoleni pojechaliśmy do domu. Teraz planujemy kolejne takie wyprawy, bo jazda na rowerze sprzyja zdrowiu i pozwala lepiej się rozwijać.
 

Kamila Nowotarska i Kamil Opolony

do spisu treści

Sukces ucznia SP w Czernicy

30 września br. w Sali Błękitnej Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego w Katowicach odbyło się uroczyste wręczenie nagród i dyplomów laureatom konkursu plastycznego „Moja wieś w Europie”.

Na konkurs napłynęło 390 prac ze szkół podstawowych całego województwa. Komisja Konkursowa dokonała oceny prac w dwóch kategoriach wiekowych (kat. I kl.1 – 3, kat. II kl. 4 - 6), biorąc pod uwagę zgodność z tematyką konkursu, oryginalność ujęcia tematu oraz walory plastyczne. Komisja Konkursowa nagrodziła autorów 6 prac oraz wyróżniła 10 młodych artystów w dwóch kategoriach. II miejsce w II kategorii zdobył uczeń Szkoły Podstawowej w Czernicy Kamil Opolony. Podczas uroczystości w Urzędzie Marszałkowskim odebrał dyplom oraz nagrodę – aparat fotograficzny. Gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów.

Redakcja

do spisu treści

SPICHLERZ zaprasza

Stowarzyszenie Działań Lokalnych "Spichlerz" pragnie zaprosić na II WIECZÓR CZERNICKI, który odbędzie się 10 XI w godzinach 17.00 – 20.00 na terenie czernickiego OK „Zameczek” i parku oraz II PODWIECZOREK ŁUKOWSKI, 17 XI w godzinach 17.00 – 20.00, który będzie miał miejsce w łukowskim Ośrodku Sportu i Rekreacji.

W programie obydwu spotkań m.in.:

   * Premierowe wydanie czernicko-łukowskich wspomnień z okresu 1939 - 1989.
     DLA KAŻDEGO UCZESTNIKA PUBLIKACJA W PREZENCIE!!
   * I rocznica założenia SDL "Spichlerz".
   * Wieczorny spektakl plenerowy "Teatru dnia codziennego 1939 - 1989" w reżyserii Katarzyny Chwałek.
     Bohaterami spektaklu będą duchy czernicko-łukowskiej przeszłości.
   * Slajdowisko - chwile zatrzymane przez Księdza Jana Kapołkę

Serdecznie zapraszamy na wspólne świętowanie naszych pierwszych urodzin!
 

do spisu treści

Zaproszenia

..................................................................................................................................................................................

..................................................................................................................................................................................

W zdrowym ciele zdrowy duch

W każdy wtorek o godz. 18.00 zapraszam na zajęcia siatkówki dla kobiet i mężczyzn.
Rozpoczynamy już 5.11.2013r.

Zenobia Mrozek

..................................................................................................................................................................................

do spisu treści