Kliknij w miniaturę okładki, aby przejść do dużego formatu

Tryumf miłości

10 września 2023 roku odbyła się beatyfikacja rodziny Ulmów i było to pierwsze beatyfikowane małżeństwo wraz z dziećmi w historii kościoła katolickiego. Postawa rodziny Ulmów jest przykładem wielu cnót potrzebnych obecnie chrześcijanom. Jako kochający się małżonkowie ofiarowali oni dar życia siedmiorgu dzieciom, jednocześnie obdarzając je wielką miłością. Miłość do Boga, a zarazem i bliźniego wyzwoliła w nich siły do przyjęcia w swe progi rodziny Żydowskiej. Kierując się zasadami wiary, które przyjmowane były z codziennej lektury Pisma Świętego, ukazali siłę i potęgę miłości. Werset Pisma Świętego „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13) było mottem przyświecającym Ulmom.

Cała rodzina tracąc życie w marcu 1944 roku z rąk niemieckich okupantów ukazała tryumf miłości oraz oddanie Bogu. Świadomi doniosłości ich czynu, poprosiliśmy Biskupa Przemyskiego o przekazanie do naszej parafii relikwii Józefa, Wiktorii, Stasi, Basi, Władzia, Frania, Antosia, Marysi oraz dziecka nienarodzonego Ulmów. Najstarsze dziecko, Stasia została zabita mając osiem lat, a najmłodsze Marysia półtora.

W nocy 24.03.1944 r. we wsi Markowa niedaleko Łańcuta około 5 rano Niemcy najpierw zamordowali ośmiu Żydów ukrywanych przez Ulmów. Później wyprowadzili przed dom ich samych. Pierwszy zginął Józef. Wiktoria, która była w stanie błogosławionym, wstrząśnięta wydarzeniami i brutalnością bandytów, zaczęła rodzić. Nieżywą Wiktorię wrzucono później do dziury w ziemi wraz z dzieckiem urodzonym do połowy. Świadkiem tych wydarzeń był wójt gminy, który był przekonany, że dzieci przeżyją, bo przecież udziału w wojnie nie biorą. Niestety, na nie też został wydany wyrok. Wydał go dowodzący akcją Eilert Dieken. Zaczęli strzelać do dzieci. Troje lub czworo z nich zastrzelił folksdojcz Josef Kokot, wykrzykując „Patrzcie, jak polskie świnie giną, które przechowują Żydów”. Następnie, po dokonanym morderstwie, Niemcy pokradli kosztowności z ciał zabitych oraz cały dobytek Ulmów, który ledwo zmieścili na dwóch wozach. Później pojechali się upić.

W okresie wielkiej radości Świąt Bożego Narodzenia, a dokładnie w święto Świętej Rodziny, proboszcz wraz z p. Alicją i p. Zosią przywieźli relikwie Ulmów do naszej parafii. W pięknym relikwiarzu zakupionym przez proboszcza otrzymaliśmy cząstkę kości z miednicy bł. Wiktorii. Wiemy, że posługa Ulmów jeszcze się nie zakończyła. Chcemy, aby bogactwo ich miłości rozlewało się również w naszej parafii, aby byli dla nas przykładem bezinteresownego oddania drugiemu człowiekowi, miłości rodzinnej oraz cnót chrześcijańskich. Tego potrzebujemy: ja, nasze rodziny, dzieci, parafianie. Tego potrzebujemy teraz wszyscy, bo krzewiąc kult błogosławionych Ulmów, ich miłość wypełni również nasze serca.

W podstawie relikwiarza rodziny Ulmów umieszczony jest liść palmy, który symbolizuje nie tylko mękę, ale jest też znakiem zwycięstwa nad śmiercią. Dodatkowo pistolet i podkreślone czerwienią krople symbolizują krew i przypominają o męczeńskiej śmierci.

Ludmiła i Jacek Stachowie

Relikwiarz wykonany został na planie krzyża, co jeszcze bardziej wpisuje męczeństwo błogosławionej rodziny Ulmów w chwalebną mękę naszego Zbawiciela. Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden ciekawy szczegół: pistolet – narzędzie zbrodni, broń, którą zadano męczeńską śmierć rodzinie, leży niejako „pod stopami” relikwiarza. Zastosowano tu podobieństwo do wizerunków Maryi Niepokalanie Poczętej. Niepokalana zgodnie z zapowiedzią z księgo Rodzaju - stopami miażdży głowę szatana. Zło zostaje pokonane mocą Chrystusa, a dobro tryumfuje. Haniebny czyn morderstwa z czasów wojny został potępiony, a szlachetne życie rodziny Ulmów i gotowość do ratowania życia Żydów nagrodzone zostało chwałą nieba.

ks. Eugeniusz.

Do spisu treści

Podziękowania

Na czas świąt Bożego Narodzenia nasz kościół parafialny został pięknie udekorowany. Nie mogłoby się to odbyć bez wielu osób dobrej woli, zarówno tych, którzy ofiarowali imponującej wielkości choinki, jak i tych, którzy pomagali przy ich ścinaniu, transporcie i instalowaniu w kościele, a wreszcie tych, którzy uczestniczyli w dekorowaniu choinek, kościoła oraz instalowaniu nowej stajenki. Listę wszystkich osób zaangażowanych w te prace zamieszczamy poniżej. Wszystkim serdecznie dziękujemy.

Do spisu treści

Statystyka duszpasterska za rok 2024

OCHRZCZENI w 2024 r.:
Ochrzczonych zostało 21 dzieci: 13 dziewczynek i 8 chłopców (dla porównania: w roku 2023 - 18 dzieci)

1 KOMUNIA ŚW.: 26 maja 2024 r. do Komunii św. przystąpiło 42 dzieci (przed rokiem 28)

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA: 5 par zawarło związek małżeński (przed rokiem 5 par). (Nazwiska podano w kolejności daty ślubu)

POGRZEBY: Zmarły 33 osoby - 10 kobiet i 23 mężczyzn (przed rokiem 20). (Nazwiska podano w kolejności daty zgonu)

ROZDANE KOMUNIE ŚW. – W 2024 roku 43.590 osób przystąpiło do Komunii świętej. (przed rokiem 42.586). Względem poprzedniego roku wzrost o 1004.


ODWIEDZINY CHORYCH i STARSZYCH PARAFIAN w domach 164 (przed rokiem 158)

.......................................................................................................................

SENIORZY naszej wspólnoty parafialnej:

KOBIETY

MĘŻCZYŹNI

MAŁŻONKOWIE o najdłuższym stażu małżeńskim

do spisu treści
 

Wiara i sztuka
Modlitwa – Bułat Okudżawa

W chrześcijaństwie modlitwa jest rozmową z Bogiem, zwróceniem się do niego w prośbie, dziękczynieniu czy uwielbieniu. Chrześcijanie uczą się modlitwy od proroków, świętych, a przede wszystkim od Jezusa, który według Ewangelii, za życia wiele razy zwracał się do Boga i przekazywał słowa modlitwy swoim uczniom. Modlitwa jest rozmową duchową, w której większość chrześcijan zwraca się również (np. w kościele rzymskokatolickim) do świętych o wstawiennictwo u Boga. Trzy główne formy modlitwy w życiu chrześcijanina to: modlitwa ustna, rozmyślanie i kontemplacja. Poezja poety epoki średniowiecza, Francoisa Villona jest wykorzystywana przez współczesnych artystów jako teksty do piosenek lub jest inspiracją dla takich tekstów. Najbardziej znaną inspiracją stał się utwór pt. : "Modlitwa" w tłumaczeniu oraz wykonaniu radzieckiego barda i poety Bułata Okudżawy.

Kim był Bułat Okudżawa.
Bułat Szałwowicz Okudżawa był synem Ormianki i Gruzina, urodził się w Moskwie w maju 1924 r. Rodzice byli walczącymi bolszewikami, całym sercem oddanymi rewolucji. Ich losy potoczyły się typowo dla wiernych idei komunistycznej mieszkańców Kraju Rad. Ojciec, pierwszy sekretarz lokalnego komitetu partii w Niżnym Agile, został rozstrzelany już w 1937 r. Matkę, sekretarza rajkomu, skazano na dziesięć lat w łagrze. Spędziła tam lat osiemnaście. Bułata i jego brata wychowywała babka. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej postanowił przerwać naukę i zgłosił się na ochotnika do wojska. Osiemnastolatka wysłano na front. Był kilkakrotnie ranny, a z traumą doświadczeń wojennych zmagał się przez całe życie. Ten temat był najważniejszym w jego twórczości.
Okudżawa zmarł w Paryżu 12 czerwca 1997 r. Na łożu śmierci przyjął chrzest: według jednych w stanie nieświadomości został ochrzczony przez swoją żonę, według innych – sam wyraził takie życzenie. O jego chrzcie na łożu śmierci istnieje pewna opowieść. Dziesięć lat przed śmiercią męża, żona Olga pojechała odwiedzić jeden z klasztorów, w którym mieszkał znany starzec, ojciec Jan. Rozmawiała z nim przez dwie godziny, przede wszystkim o mężu ateiście. Bardzo martwiła się o niego. Starzec uspokoił ją, mówiąc, przyjdzie czas, że ona sama go ochrzci. Wtedy nie mieściło jej się to w głowie, tym bardziej że starzec nawet dodał, że jeśli nie będzie miała pod ręką wody święconej, może zrobić to zwykłą wodą, z kranu. Tak wyprorokował, bo o tym wszystkim przypomniała sobie Olga w Paryżu, w szpitalu, kiedy lekarze mówili, że jej mąż jest w stanie krytycznym. Tym bardziej że przed samą śmiercią nieoczekiwanie Bułat zwierzył się żonie, że pragnie chrztu. Był niepocieszony, gdy okazało się, że jest za późno, żeby wołać księdza. Na szczęście Olga wiedziała, że do chrztu w sytuacji śmierci nie tyle potrzebny jest ksiądz, ile wiara. Bułat odpowiedział, że chciałby na chrzcie przyjąć imię Iwan – Jan.
 

Post Scriptum
Opracowując tekst o Bułacie Okudżawie, znalazłam dwie inne modlitwy, które również na trwałe weszły do polskiej muzyki i kultury. Jest to: "Modlitwa" - utwór wykonywany przez Tadeusza Nalepę z 1974 roku. Słowa zostały napisane przez Bogdana Loebla.
Oto komentarz poety do własnego tekstu: "Modlitwę, podobnie jak inne teksty, napisałem w domu. W zwykłych dla mnie okolicznościach - izolacja, okno zasłonięte, zapalona lampka i dźwięki wersji demo od Tadeusza. Także w tym przypadku muzyka zasugerowała klimat, niemal narzuciła temat. To takie podanie do Boga, ale słowa są fikcją poetycką, bo jestem ateistą. Stanowią trochę powrót do lat młodości, kiedy człowiek popełnia najwięcej błędów. Pisząc tekst byłem jeszcze nie stary, ale już nie młody. Może to moja smuga cienia? W tekście chodzi też o miłość, bo miłość zawsze pozostaje miłością. Po latach najmniej poprawek wniósłbym między innymi właśnie do tego tekstu".
Kolejny utwór o podobnej tematyce to: "Modlitwa o wschodzie słońca". Pierwotnie był to wiersz Natana Tenenbauma. W latach 80 XX wieku, wiersz a w rezultacie - piosenka stała się – "hymnem Dobra w czasach pogardy" – jak pisał Krzysztof Gajda. Muzykę do wiersza napisał Przemysław Gintrowski. Od tego momentu utwór wykonywali wspólnie: Jacek Kaczmarski, Przemysław Gintrowski i Zbigniew Łapiński. Ciekawostką jest, że tekst wiersza otrzymał Jacek Kaczmarski w paczce ze Szwecji w 1980 roku, od przebywającego na emigracji Tenenbauma. Przemysław Gintrowski, bardzo cenił ten utwór i większość koncertów rozpoczynał właśnie od niego. Utwór ma ponadczasowe przesłanie. Takie było w latach 80 minionego wieku, takie ma również obecnie, w czasach zupełnie innych.
Poniżej znajduje się tekst modlitwy.

Opracowała: Marta Mordeja
Źródło pomocnicze: Internet

Do spisu treści

Rodzina Bogiem silna

Minął czas Świąt Bożego Narodzenia, czas radości, spotkań z rodziną i przyjaciółmi. Dzieliliśmy się opłatkiem życząc sobie nawzajem błogosławieństwa Bożego, zdrowia i pokoju w sercu. Dzieciątko się nam narodziło, przynosząc miłość do każdej rodziny. Z nadzieją i optymizmem wkroczyliśmy w 2025 rok.

Patrząc wstecz, w naszych rodzinach wiele się zmieniło. Pełne kościoły w czasie świąt i niedzielnej Eucharystii, to lata naszej młodości. Obecnie w kościele trudno spotkać osoby młode, czy dzieci. Wiele rodzin jest rozbitych, małżonkowie nie potrafią się porozumiewać, a ich dorastające dzieci nie mają wzorów do naśladowania w dorosłym życiu. Nasze lata młodości, to przede wszystkich czas spędzony z dziadkami i rodzicami, którzy starali się nam przekazać jak najwięcej wartości chrześcijańskich. Dbali, abyśmy uczestniczyli w nabożeństwach majowych i w październikowych nabożeństwach różańcowych oraz w czasie Adwentu w Roratach. Jako dzieci z radością oczekiwaliśmy narodzenia Bożej Dzieciny, a kolację wigilijną kończyliśmy śpiewem kolęd. Może nie było bogatych prezentów pod choinką, ale cieszyliśmy się z tego, że jesteśmy całą rodziną w ten świąteczny czas.

Dzisiaj w wielu domach tradycja Świąt Bożego Narodzenia oraz Wielkanocy pozostała, ale dla wielu rodzin jest to tylko i wyłącznie czas wolny od pracy, czas wyjazdu i wypoczynku. W czasie wieczerzy wigilijnej na stole jest dodatkowy talerz dla zbłąkanego wędrowca, tylko pytanie czy wpuścimy go, gdy zapuka do naszych drzwi. W niedzielę nie mamy czasu na Eucharystię, bo przecież potrzebujemy wypoczynku na łonie natury albo spotkania się ze znajomymi. Dla mojego pokolenia niedziela to był przede wszystkim czas na spotkanie z Bogiem. Może w naszej wiejskiej parafii kościół jeszcze nie jest pusty na Eucharystii, ale w dużych ośrodkach miejskich kościoły pustoszeją.

Wiele małżeństw zawarło sakramentalny związek małżeński zapraszając do swojej rodziny Boga. Jak zmieniło się nasze życie, że to co ważne zostało odsunięte na bok. Brakuje czasu na Eucharystię i modlitwę, na spotkanie z drugim człowiekiem. Nie potrafimy lub nie chcemy przekazać wiary, którą nam przekazali nasi rodzice. Jeżeli w rodzinie mieszka Bóg i staramy się żyć zgodnie z jego wolą, to wszystkie trudności i problemy razem z nim potrafimy rozwiązać.

Św. Augustyn powiedział: „Jeżeli Bóg w życiu jest na pierwszym miejscu, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu.” W adhortacji o rodzinie Jan Paweł II pisze: „Małżeństwo i rodzina chrześcijańska budują Kościół. W rodzinie bowiem osoba ludzka nie tylko rodzi się i stopniowo, poprzez wychowanie wprowadzana jest we wspólnotę ludzką, ale także poprzez odrodzenie chrzcielne i wychowanie w wierze wprowadzana jest w rodzinę Bożą, jaką jest Kościół”.

Wraz z końcem 2024 roku na ołtarzu, wśród bożonarodzeniowych dekoracji, w naszym kościele pojawił się relikwiarz błogosławionej Rodziny Ulmów. Józef i Wiktoria Ulmowie to polska rodzina katolicka z Markowej, którzy byli rolnikami na niewielkim kilkuhektarowym gospodarstwie i aktywnymi członkami parafii św. Doroty w Markowej. Swoją wiarę pogłębiali przez modlitwę rodzinną i udział w życiu sakramentalnym Kościoła. W małżeństwie Wiktoria poświęciła się pracy w domu i opiece nad dziećmi. Natomiast Józef Ulma po ukończeniu szkoły rolniczej stał się propagatorem upraw warzyw i owoców oraz prowadził szkółkę drzew owocowych. Hodował pszczoły i jedwabniki, a Jego pasją była fotografia. W czasie okupacji wojennej rodzina pomagała Żydom, którym udzieliła schronienia. W wyniku donosu granatowego policjanta w dniu 24 marca 1944 roku zostali rozstrzelani wraz ze swoimi dziećmi oraz Żydami, których ukrywali. Zginęli dlatego, że odważyli się w trudnych wojennych czasach przyjąć pod swój dach osiem osób narodowości żydowskiej.

Z inicjatywy proboszcza parafii św. Doroty w Markowej rozpoczął się proces beatyfikacyjny. W dniu 10 września 2023 roku Rodzina Ulmów w uroczystej mszy beatyfikacyjnej została wyniesiona na ołtarze.

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to co wam przykazuję. (…) To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15,13-14.17).

Obecnie żyjemy w czasach dobrobytu i pokoju. Młode pokolenie nie pamięta stanu wojennego i kartek na żywność w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, gdzie w sklepach półki świeciły pustkami. Ludzie byli serdeczni i dzielili się tym, co udało się im kupić z sąsiadami. Ktoś powie, że obecnie nie ma osób potrzebujących pomocy i trudno być miłosiernym dla innych. Rozejrzyjmy się dookoła, może któremuś z sąsiadów zróbmy zakupy lub pomóżmy mu dotrzeć do kościoła. W Rydułtowach przy ulicy Bohaterów Warszawy 126 znajduje się schronisko dla bezdomnych, gdzie możemy podzielić się z innymi tym co mamy i w ten sposób stać się chociaż trochę podobnymi do Rodziny Ulmów.

Alicja Nowak

Do spisu treści

Rozliczenie ofiar kopertowych

Poprzednie rozliczenie zamieściliśmy w numerze kwietniowym (263/2024) z 2024 roku. Gromadzimy pieniądze na kolejną poważną inwestycję – wymianę blachy na kopułach wież kościelnych. Jak już kiedyś tłumaczyłem w ramach ogłoszeń duszpasterskich, wymiana pokrycia kopuł jest bardzo pilna, ponieważ blacha cynkowa, którą zabezpieczono kopuły w latach budowy kościoła miała okres gwarancji 25 lat. Od poświęcenia kościoła minęło już ponad 70 lat, więc łatwo sobie wyobrazić, w jakim jest dziś stanie. Stąd pilna potrzeba finansowego przygotowania się do tego zadania. Jeśli taka będzie decyzja księdza Biskupa, że do parafii naszej pośle nowego proboszcza, to zebrane pieniądze, systematycznie lokowane na koncie parafialnym, zostaną przekazane mojemu następcy przy udziale Rady Parafialnej oraz przedstawiciela Kurii Diecezjalnej.
Wielokrotnie przekonałem się w rozmowach z Parafianami, że taka forma wcześniejszego przygotowania się do wielkich remontów jest pozytywnie oceniana, dlatego liczę na dalsze zrozumienie.

Tabela z wyszczególnieniem wpływów i wydatków jest dostępna tylko w wydaniu "papierowym" Znaku Pokoju.

Ks. proboszcz

Do spisu treści

Grudzień w czernickim przedszkolu

Grudzień w naszym przedszkolu, to czas intensywnych przygotowań do świąt. Pszczółki i Jeżyki, 4 grudnia mogły wystąpiły w przedszkolu oraz w Zameczku dla górników z okazji ich święta, czyli Barbórki. Dziękujemy górnikom za słodki poczęstunek, a kawiarni Rothówka za lody dla dzieci występujących w Zameczku.
6 grudnia przywitaliśmy Mikołaja, który jak zawsze przygotował prezenty dla dzieci. Spotkanie z Mikołajem rozpoczęło się od świątecznych zabaw i animacji. Przygotowanie do świąt, to spotkania z rodzicami i występy artystyczne dzieci. Nie mogło zabraknąć kolęd i wierszyków o tematyce świątecznej.
Na przełomie listopada i grudnia został zorganizowany konkurs plastyczny pt. "Anioły". Wykonane prace zostały przedstawione w przedszkolu, a następnie w czernickim kościele, zawieszone na jednej z choinek. Dziękujemy jeszcze raz wszystkim dzieciom i rodzicom za ciekawe prace oraz za poświęcony czas. Gratulujemy wszystkim uczestnikom. Nagrody i dyplomy zostały wręczone podczas uroczystej wigilijki, jaka miała miejsce 20 grudnia.

Oto lista dzieci, które wzięły udział w konkursie:

Okres przedświąteczny to także kiermasz ozdób świątecznych i pierniczków wykonanych i przygotowanych przez rodziców naszych przedszkolaków. Tuż przed świętami odbył się koncert, w którym występowali uczniowie Szkoły Muzycznej z Rybnika. Było to ciekawe doświadczenie i możliwość posłuchania i zobaczenia różnych instrumentów muzycznych.
Podziękowania należą się także:

Marta Mordeja w imieniu
p. Dyrektor i Grona Pedagogicznego
Przedszkola Bajkowe Wzgórze w Czernicy

Zdjęcia z przedszkolnych projektów można obejrzeć na kolorowych stronach „Znaku Pokoju”.

Do spisu treści

Krople radości

Do spisu treści

Śp.  Grażyna BORECKA   (ur. 25.01.1959 / zm. 22.12.2024)

Wyrazy współczucia składamy: mężowi Józefowi, córce Patrycji, synowi Aleksandrowi; ojcu Emanuelowi; dalszym krewnym

Śp. Dorota MALCHARCZYK   (ur. 17.01.1943 / zm. 20.01.2025)

Wyrazy współczucia składamy: mężowi Henrykowi, synowi Grzegorzowi z żoną Agatą, synowi Zenonowi z żoną Bożeną; wnuczkom: Katarzynie, Bernadecie, Alicji; kuzynkom z rodzinami

do spisu treści